Ervaren of vermijden / Practice what you teach!

Een belangrijk onderdeel binnen ACT (Acceptance and Commitment Therapy) gaat over ervaren en vermijden. Om te komen waar we willen zijn moeten we onze angsten aangaan. Ons verstand, brein of stemmetje in ons hoofd is een master in het vinden van excuses. • Je wilt meer wandelen in het bos maar het regent. Het verstand zal je wijsmaken dat het echt geen weer is om te wandelen. “Morgen is het vast droog dus het is het prima als je vandaag overslaat”. • Als je wilt afvallen zal je verstand je wijs maken dat dit kleine koekje echt geen kwaad kan. • “Eén glaasje wijn drinken in plaats van een hele fles is een goed begin”. • In januari stop ik met roken. Om 12 uur ’s nachts zal jouw verstand je wijsmaken dat dit nog bij oudejaarsavond hoort en dat het prima is dat je stopt met roken zodra je ‘morgenvroeg’ wakker bent. • Spiegels in huis weghalen. Als er geen spiegels zijn hoef je de confrontatie met jouw ‘lelijke zelf’ niet aan te gaan. • Misschien heb jij zelf nog wel een aantal die je aan dit lijstje kunt toevoegen. Vermijden is niet verboden maar besef je dat vermijden een prijs heeft. Op korte termijn levert het je wat op. Doordat je niet naar een feestje bent gegaan heb je geen paniekaanval gehad. De prijs is dat je geen vrienden gesproken hebt, je bent de hele avond alleen thuis zitten Netflixen. De prijs is dat jouw sociale kring steeds kleiner wordt en je jezelf steeds meer isoleert van de samenleving. Ook ik ben niet perfect. De mensen om mij heen denken dat ik vol zelfvertrouwen door het leven ga. Vaak is dat ook zo. Ik laat mij niet zo snel meer gek maken door meningen van anderen. Dus kruip ik nu op de spreekwoordelijke biechtstoel en deel ik mijn verhaal.

Posted: Vrijdag 13 maart 2022

Een haperend lijf… Hoe nu verder

Iedere vrijdag (als er geen excuus te vinden is) ga ik met twee vriendinnen zwemmen. Goed voor ons lijf en ook nog eens superleuk omdat we na het zwemmen vaak blijven hangen voor een bakkie koffie en lekker bijkletsen. Tot zover niks aan de hand. Vanmorgen appte ik een van de twee vriendinnen om te vragen of ze mee ging zwemmen. Van de andere vriendin wist ik dat ze ziek op bed lag. Helaas appte ze dat ze andere plannen had vandaag. Weer niets aan de hand zou je denken. Dan ga je toch alleen! Maar daar zit de crux. Door mijn spierziekte is het voor mij bijna onmogelijk om te lopen zonder mijn orthopedische schoenen. Ik moet in het zwembad gebruik maken van een rolstoel. En dat vind ik nog altijd een lastige opdracht. Jaren heb ik het zwembad vermeden. Tot ik stopte met vermijden en ging ervaren. De prijs die ik betaald had was hoog genoeg geweest. Ik wilde weer bewegen en aan mijn conditie werken. Ik besloot om samen met mijn vriendinnen de uitdaging aan te gaan. Samen sta je tenslotte sterk. Ik vond het heerlijk om weer te zwemmen. En nee, het was niet zo dat ik fluitend in de rolstoel zat. Ik vond het nog steeds niet leuk maar ik wist dat als ik wilde zwemmen de rolstoel daar bij hoorde. Maar terug naar vanmorgen. Beide vriendinnen gingen vandaag niet naar het zwembad. Uiteraard is dit vaker voorgekomen. Als zij niet naar het zwembad gingen, ging ik ook niet. Ik kan toch niet alleen gaan? Ik heb hen nodig want zij moeten de rolstoel pakken en mij naar het water duwen. Maar is dat wel zo? Kan ik echt niet alleen? Of maakt mijn verstand mij dit wijs? Ik bedacht mij dus dat als ik mijn cliënten vertel dat ze voor “het beste uitzicht de hoogste bergen moeten beklimmen’ ik ook aan de bak moest. Als ik aan mijn conditie wil werken en wilde zwemmen moest ik de confrontatie met de rolstoel ook in mijn eentje aangaan. Dus pakte ik mijn spullen en vertrok op de fiets naar het zwembad. Oh wat vond ik het spannend. Uiteraard trilde ik als een rietje (leuke bijkomstigheid van mijn spierziekte is dat als ik iets spannend doe, ik ontzettend tril). Ik weet waar de rolstoel van het zwembad staat dus ik pakte hem. Ik zette hem klaar net buiten het kleedhokje omdat ik zodra ik op blote voeten zou staan ik in de rolstoel moest gaan zitten als ik mij wilde verplaatsen. Lopen zonder mijn schoenen lukt thuis wel maar zeker niet op een natte gladde ondergrond. Bepakt met mijn tas op schoot rolde ik mijzelf de zwemzaal in. Bij het trapje stopte ik, stapte uit de rolstoel en dook in het zwembad. Nou ja dook, ik liep de trap af (een hele mooie luie trap, complimenten aan het zwembad) en zwom weg. Met een big smile zwom ik mijn meters. Zo blij dat ik doorgezet had. Met een tevreden, trots gevoel fietste ik weer naar huis. De koffie die ik thuis dronk smaakte extra lekker! Practice what you teach!